Prilikom spajanja staklenih elemenata odlučujuće je izbeći kontakt stakla i metala u području priključnih tačaka, ali uprkos tome omogućiti prenos sila.
Uobičajeno je da se stakla na staklenim strukturama kombinuju sa čeličnim elementima. U principu postoje razlike u tehnikama spajanja, koje su prilagođene svojstvima materijala stakla. Današnje tehnike spajanja stakala obično se dele na:
- spajanje lepljenjem
- kontaktno spajanje (profitni završetak)
- spajanje trenjem
- spajanje špaletama sa provrtom
Spajanje lepljenjem
Tehnika spajanja lepljenjem omogućuje ravnomerno uvođenje opterećenja i najinteresantnija je upravo u automobilskoj industriji. Priprema kontaktnih površina je u odnosu na druge materijale kod stakla vrlo jednostavna, jer površine koje se lepe moraju biti suve i očišćene od masnoće. Kao lepak se koriste najčešće poliuretani, epoksidi i silikoni. Preko debljine slojeva i E-modula lepka moguće je upravljati ponašanjem deformacija i protoka sila na lep-Ijenim spojevima, te tako minimizirati vrhove naprezanja (prenapon). Osim toga, lepljenim spojevima je omogućeno uvođenje opterećenja u stakleni građevinski elemenat, a samim tim se izbegava koncentracija naprezanja. Lepak prilikom lepljenja snažno reaguje na vlagu i temperaturu. Zato izrada spajanja lepljenjem zahteva posebnu pažnju pa se izvodi u kontrolisanim uslovima, to znači klimatizovanim prostorima. Osim toga temperaturne oscilacije mogu dovesti do značajnih naprezanja u staklu, jer staklo i lepak uglavnom pokazuju različite koeficijente toplotne dilatacije. U najširem smislu se i WBS-sistem (WelBondSystem) može računati u spojeve nastale lepljenjem. Kod tog sistema se spojevi ostvaruju od VA-limova i stakla sa uobičajenim PVB-folijama. Na lim se vare delovi, koji se mogu učvrstiti na donju konstrukciju. Kod nosivih spojeva, postojanih na silu važnu ulogu igra dugotrajnost spoja. Sa jedne strane se u obzir mora uzeti efekat puzanja pod trajnim opterećenjem, a sa druge strane ne postoje iskustva o dugotrajnosti upravo zbog stalne izloženosti lepaka UV-zračenju,hemijskim uticajima okoline i temperature, što umanjuje sigurnu i trajnu otpornost na starenje. Primer upotrebe lepljenih spojeva predstavljaju Structural-Glazing-fasade.Tu se staklene ploče lepe u rubnom području, a lepljenje preuzima konstrukcijska opterećenja iz delovanja sila vetra. Uopšte osnove dimenzionisanja lepljenih spojeva, vodeći posebno računa o efektima dugotrajnosti, nažalost do sada nisu poznate.
Spojevi špaletnama sa provrtom
Oglas
Spojevi preko špaletna sa provrtom su se dokazali na konstrukcijama od čelika i drveta. Karakteriše ih jednostavno rukovanje, prilagođeno potrebama gradilišta. Na čeličnim konstrukcijama se zbog elasto-plastičnog ponašanja materijala čelika polazi od ravnomerne raspodele pritiska u špaletnama sa provrtima, jer se lokalni vrhovi naprezanja (prenapon) lokalnim plasticiranjem premeštaju, a kod stakla to nije moguće. Zato se između osnove i bušenog otvora u staklu postavljaju čaure, koje redukuju vrhove naprezanja (prenapon) pa raspoređuju pritisak špaletna sa provrtima stoje moguće ravnomemije na staklo. U tu svrhu koriste se aluminijum ili plastika, kao na primer teflon ili poliamid kod predproizvedenih čaura, ili epoksid,poliester i poliuretan kod livenih čaura. Kod livenih čaura se na spojevima pomoću špalenta sa provrtima na VSG staklenim pločama mogu dobro izjednačiti tolerancije u merama u području bušenja . Materijali čaura moraju biti postojani na uticaje okoline (UV-svetlost, voda) pa moraju pokazivati dobro statičko ponašanje, (efekat puzanja). Kod dimenzioniranja višeslojnih stakala treba voditi računa da zbog tolerancija u merama u području bušenja dolazi do ner-avnomerne raspodele sila. Materijali čaure se zato moraju ispitivati upravo na njihovu prilagođenost, posebno u pogledu kompatibilnosti sa drugim materijalima kao što su PVB-folije ili silikoni.
Kontaktni spojevi
Kod završne forme npr. livenje staklene grede u čeličnom kalupu vrede ista razmišljanja kao kod spojeva pomoću špaletna sa provrtima. Najbitnije je da kontakt staklo-čeliki obrnuti čelik-staklo bude sprečen zato prilagođenim materijalima. Samo u specijalnim slučajevima se kontaktne površine bruse tako, da je omogućen kontakt staklo-čelik ili čelik-staklo.
Spojevi nastali trenjem
Spojevi nastali trenjem koriste se već dugo na građevinama od čelika pod pojmom visoko otporni spojevi. Čelične površine se zbijaju prednapetim zavrtnjima, postavljenim jedan nasuprot drugoga, pa tako preko nastalog završetka trenja prenose athezijske sile na kontaktne površine. Tretiranje površina nastalih trenjem na građevinskim objektima od čelika je u svakom slučaju jako zahtevno. U konstrukcijskoj montaži stakla se umesto tretiranja površine trenjem postavljaju slojevi nastali trenjem, koji moraju biti trajni i ne smeju pokazivati relevantne deformacije puzanja. Kao pouzdan materijal su se pokazali dihtunzi otporni na visok pritisak poznati iz gradnje postrojenja. Upotreba u spoju sa višeslojnim staklima zahteva daljnja istraživanja, jer se međumaterijali delovanjem sila prešanja odupiru opterećenju pa kod kontakta staklo-staklo mogu nastupiti visoki vrhovi naprezanja (prenapona). Koeficijent trenja sloja nastalog trenjem mora se odrediti ispitivanjima.
