Iako se njegovom proizvodnjom emituje velika količina ugljenika, cement je i dalje građevinski materijal koji se najčešće koristi u svetu. Međutim, istraživači sa MIT-a tvrde da su razvili novu metodu kojom se može unaprediti proces proizvodnje cementa sa ciljem uklanjanja većine emisije ugljenika, a da to pritom ne utiče na finalni proizvod.
Jedna elektroda proizvodi kiselinu (ružičasta boja), dok druga stvara bazu (ljubičasta boja) u okviru prikaza tehnike elektrolize sličnoj onoj koja se koristi u novom procesu pravljenja cementa (foto: Felice Frankel)
Najčešći i najpoznatiji tip cementa je Portlandski koji se dobija mlevenjem krečnjaka i mešanjem sa peskom i glinom, nakon čega se “kuva” na ekstremno velikim temperaturama do 1.450°C. Ne samo da energija koja se koristi za zagrevanje smeše proizvodi ogromne količine ugljen-dioksida, već i sam krečnjak tokom procesa stvara gasove koji utiču na efekat staklene bašte. Sve u svemu, to znači da se otpusti oko 1kg CO2 tokom proizvodnje jednog kilograma cementa, što čini zapanjujućih 8 odsto globalne emisije CO2.
Iako se tvrdi da beton na kraju upije veći deo CO2 koji se emituje tokom njegove proizvodnje, bolje bi bilo ukoliko bi se još više očistio ovaj proizvodni proces. Istraživači su eksperimentisali sa promenom odnosa sastojaka, razvijajući nove “geopolimerne” recepte ili zamenjujući cement sa ekološki prihvatljivim kompozitnim vezivima.
Oglas
Problem sa ovim eksperimentima je bio taj što su dobijene različite vrste betona, što bi na početku moglo da dovede do oklevanja korišćenja u građevinskoj industriji. Shodno tome su se istraživači u novoj studiji fokusirali na poboljšanje jednog koraka redovnog postupka, čineći obični stari cement “zelenijim” bez potrebe za promenom samog materijala.
Umesto da zagreva krečnjak, novi postupak koristi elektrolizer, gde elektrode dele molekule vode na kiseonik i vodonik. Tako se stvara kiselina na jednoj elektrodi, a na drugoj baza. Krečnjak se rastapa u kiselini, dok se na drugom kraju kalcijum hidroksid stvara u čvrstim pahuljicama. Te pahuljice kreča se potom mogu prikupiti i proizvesti cement.
Naravno, ugljen-dioksid se i dalje oslobađa tokom postupka zbog rastvaranja krečnjaka. Međutim, ne ispušta se u vazduh, već se može “uhvatiti” i kao takav “čist” se može koristiti i u druge svrhe, poput pravljenja tečnih goriva ili gaziranih pića. Tim čak kaže da se on može kombinovati sa kiseonikom proizvedenim u istom sistemu i sagorevati u novom novom procesu izrade cementa.
Istraživači su tehniku izveli u laboratoriji i pokazali da deluje na maloj razmeri. Ističe se da bi veoma lako moglo da se primeni i u realnim uslovima, ali da je to ipak samo jedan deo većeg procesa proizvodnje cementa. Potrebno je obaviti još dodatnih analiza pre nego što se primeni u stvarnom svetu, ali svakako obećava. Istraživanje je objavljeno u časopisu "PNAS".
