Kubanski baletan Karlos Akosta (Carlos Acosta) se sprema povratku svojim korenima u Havani i transformaciji Kastrove nezavršene Škole baleta na ivici grada uz malu pomoć poznatog arhitekte Normana Fostera.
Rođen kao jedanaesto dete u siromašnom području Havane 1973. godine, Akosta je bio inspirisan plesom nakon gledanja kubanskog Nacionalnog baleta. Svoje prve baletske korake je načinio u državnoj školi plesa i svojim trudom i zalaganjem došao do trenutnog položaja glavnog Gosta umetnika Kraljevskog baleta u Velikoj Britaniji.
Akosta je napustio svoj dom na Kubi pre četrnaest godina i sada je spreman da se vrati nakon sticanja pomoći arhitektonskog biroa Foster + Partners kako bi sačinio studiju izvodljivosti za renoviranje nezavršene plesne škole. Uprkos raznim natpisima na blogovima i vestima, Foster + Partners će projektovati već postojeće objekte.
Govoreći za Sunday Times, Foster objašnjava svoju vezu sa projektom: "Karlos je odličan igrač, koji je inspirisao regeneraciju ikonske propasti ranog modernizma van Havane." Akostina motivacija je više poslovna, međutim: "Ja se ne vraćam samo zato što je ovo mesto gde sam rođen, već zato što smatram da zemlja ide u pravom smeru. Promene u poslednje dve ili tri godine su pozitivne, posebno podsticaj stvaranja više od tržišne ekonomije."
Oglas
Zgrada datira još iz 1961. godine kada je italijanski arhitekta Vitorio Garati (Vittorio Garatti) projektovao za političke ličnosti Fidela Kastra, kao deo serije od pet obrazovnih baza umetnosti - uključujući školu modernog plesa, plastičnu umetnost, dramsku umetnost, muziku i balet. U direktnom odgovoru na ono što su videli kao bivši arhitekti kapitalizma, arhitekti pet šema - Rikardo Poro (Ricardo Porro), Roberto Gotardi (Roberto Gottardi) i Vitorio Garati - izabrani su da inspirišu korisnike svojih zgrada sa visokim kupolastim plafonima i bogatim lokalno proizvedenim terakota pločicama.
Smešten na starom mestu Havana Kantri kluba, Škola baleta se nalazi pored duboke klisure i definisana je nizom katalonskih svodova koji povezuju svoje kupolaste strukture. Mreža puteva u okviru kompleksa dovodi do pet ulaza koji na kraju dovode do učionice, plesnih paviljona, podržavajući administrativnu oblast, biblioteku i prostor za performanse nalik na Panteon.
Ubrzo posle gradnje zgrade 1961. godine, arhitekte su se suočile sa kritikom da su projekti bili "primitivni" i "unazađeni". Nekoliko detalja o novom projektu su puštena u javnost. Škole koje se nalaze na UNESCO listi kulturne baštine, vratile su se u žižu interesa javnosti i u ruke jednog od najtraženijeg svetskog arhitekte.
Linkovi:
Povezani tekstovi:
