Impozantna građevina smeštena u srcu francuskog grada Luvier pored reke L’Epervier izgrađena je između 1646. i 1659. godine, a služila je kao franjevački samostan. Kombinacija potreba, želja i mogućnosti kroz njen dugi vremenski vek urodila je nizom radikalnih promena funkcija i vlasništva sve dok se danas, u obliku koji evocira nekadašnji, nije skrasila kao muzička škola ‘Maurice Durufle’.
Dva samostanska krila koja se pružaju u smeru istoka i juga, crkvica u zapadnom delu kompleksa, voda, kamen i vegetacija u kolektivnoj su se memoriji ubrzo spojile u jedinstvenu impresionističku sliku; kompleks je ubrzo, među stanovnicima grada i šire, postao znan kao ‘samostan na vodi’. Još brže ta se slika rasplinula prodajom kompleksa državi 1789. godine, a samostan je tada pretvoren u zatvor.
Prenamene, rušenja i dogradnje koje su usledile ostavile su trajne posledice na izgled i prostornu organizaciju kompleksa. 1827. godine crkva je srušena, a u istočnom delu formirano je veliko zatvorsko dvorište. 1905. godine duž uličnog pročelja nastaje objekt za boravak zatvorskih čuvara. 1934. godine zgrada je prestala imati funkciju zatvora, južno krilo u potpunosti je uništeno, a preostali deo zgrade bio je opterećen nesmotrenim prenamenama i kojekakvim aneksima.
Oglas
U tom stanju kompleks je dočekao 1990-te godine kada je u prostore istog uselila muzička škola, no tek se prošle godine počelo promišljati o tome kako ovo uspavano zdanje prilagoditi suvremenoj funkciji, a da se pritom istakne njegov spomenički karakter i istorijska vrednost.
Iako se bavio rekonstrukcijom demoliranih delova kompleksa i prilagođivanjem noseće konstrukcije savremenim standardima, lokalni arhitektonski biro Opus 5, zadužen za projekat renoviranja, nastojao je reinterpretirati pre spomenutu sliku ‘samostana na vodi’. Dašak suvremenog ogleda se, pre svega, u vertikalnoj ekstenziji južnog krila.
Na postojeću strukturu gotovo simbolički, poput kakve krune, Opus 5 postavlja koncertnu dvoranu. Njena reflektirajuća staklena zavesa odražava istorijsko okruženje i gubi se u dnevnom nebu. Sjaj koji noću dopire iz unutrašnjosti dvorane doprinosi stvaranju prepoznatljivog noćnog pejzaža.
Iako se sastoji od brojnih slojeva koji su međusobno jasno podeljeni, najimpresivniji deo građevine nije materijalan, već se sastoji u kontrastu starog i novog. Novonastali deo suprostavlja se postojećem, ali ga takođe, u kompleksnoj igri refleksije, povezuje u jedinstvenu celinu.
